محدودیت مالی شرکت ها و مدل های اندازه گیری آن در سرمایه گذاری

به طور کلی دو تیوری حاکم در بحث وجه نقد، تیوری مبادله ای TOT و تیوری سلسله مراتبی POT مطرح است. مطابق با تیوری اول، شرکت ها سطح مطلوب نگهداری وجه نقد را بر اساس ایجاد توازن بین منافع و هزینه های نگهداری وجه نقد تعیین می کنند. سه انگیزه عمده برای نگهداری وجه نقد را می توان انگیزه معاملاتی، انگیزه احتیاطی و انگیزه سفته بازی عنوان نمود. اما در تیوری دوم به علت عدم تقارن اطلاعاتی و مشکلات علامت دهی مرتبط با تامین مالی خارجی، از یک رویه تامین مالی سلسله مراتبی تبعیت می شود. و در آن منابع داخلی به منابع خارجی ترجیح داده می شود و اگر نیاز به منابع مالی بیشتر برای NPV مثبت باشد بدهی ها تسویه شده و اقدام به انباشت دارایی های نقدینه می شود. به طور کلی در پژوهش های حسابداری حساسیت جریانات نقدی به دو دسته تقسیم می شوند که یکی حساسیت جریانات نقدی سرمایه گذاری که اشاره به درصد تغییر در مخارج سرمایه ای شرکت ها در قبال تغییرات در جریانات نقدی است و دیگری حساسیت جریانات نقدی وجه نقد می باشد، که اشاره به درصد تغییر در سطوح نگهداری وجه نقد در قبال تغییرات در جریانات نقدی است. هدف اصلی این مقاله تشریح محدودیت مالی شرکتها و مدلهای اندازه گیری آن می باشد، برای اندازه گیری محدودیت مالی شرکتها می توان از دو متغیر کاپلان و زینگالس و وایت و وو استفاده نمود. بررسی مطالعات قبلی نشان می دهد که بین محدودیت مالی شرکتها و سرمایه گذاری، رابطه معناداری وجود دارد بدین معنی که شرکتهایی که در دوره مالی با محدودیت مالی هستند میزان سرمایه گذاری آنها کمتر بوده و بالعکس.

کلیدواژه ها:

محدودیت مالی ، سرمایه گذاری ، جریان نقدی ، نگهداشت وجه نقد