تبیین خلق زبان شاعرانه با استفاده از نظام مبتنی بر تطبیق و لغزشهای مهار شده اریک لاندوفسکی

در دهه 1٬980 میلادی، نشانه شناسی با چرخشی روش شناختی روبه رو می شود. این چرخش که برگرفته از مرتبه قالب قرن بیستم یعنی پدیدارشناسی است، ابعاد گمشده معنا مانند (حضور)، (جریان ادراکی - حسی)، (تن)، (ادراک) و (امر حسی) را به نشانه شناختی باز می گرداند. پس سال های دهه 1٬96. تصمیم نشانه شناسی تصویری بسته و در خود رفته است ، تصویر دیسیپلینی ساختارگرا که صرفا بر روی داده هایی جدا از زندگی و واقعیت های تجربه های زیسته کار می کند. در واقع نشانه شناسی کلاسیک روایی ، متن را از واقعیت جهان سیاست جدا می کند و تنها و تنها بها را به خود متن و تست می دهد، نکته ای بریده از بافت خود که در آن سوژه هایی جدا از تاریخ و زمان و ابژه هایی دو نمونه ویژگی مادی ترسیم می شوند. تمام متن فضای آشکار بودن معنا بدون ساحت (حضور) می باشد اما با این چرخش پدیدار شناختی، ساحت (حضور) به نشانه شناسی بازگردانده می شود. از جمله نشانه شناسایی که تحت تاثیر این چرخش پدیدار شناختی قرار گرفته است اریک لاندوفسکی است. او با مطرح کردن نظام معنایی تطبیق و لغزش های مهار شده به تعامل مقاله (. همراه با خطر) سوژه و آن وجه غیریتی اشاره می کند که دیگر نه به مثابه ابژه ، هستند که خود نقش سوژه را بازی می کند آن گونه که در این تعامل رو به جلو و خلاق، تعاملی تن به تن و مبتنی بر جریان ادراکی - حسی شکل می گیرد که در آن هر دو طرف تعامل این ویژگی را دارد که قابلیت های پنهان و بالقوه خود را علاوه بر تطبیق با یکدیگر آزاد کند و سبب خلق ارزش ها و بناهای تازه شوند. در نوشته حاضر سعی بر آن است تا با تکیه بر نظام معنایی تطبیق و مسیله لغزش های مهار شده نشان داده شود که چگونه شعر و استعاره شاعران، نتیجه تعامل فعال و همراه با خطر شاعر با زبانی است که در مقابل او مقاومت می کند و این مقاومت خود سبب خلق زیبایی می شود. به تعبیری دیگر، شاعر با زبان خطر می کند و نتیجه این خطر و لغزش مهار شده، خلق زبان شاعرانه است.

کلیدواژه ها:

حضور ، جریان ادراکی-حسی ، نظان مبتنی بر تطبیق ، لغزش های مهار شده ، لاندوفسکی ، شعر