اثربخشی آموزش معنویت درمانی مبتنی بر مثبت نگری بر میزان امید به زندگی و رضایت از زندگی نوجوانان

هدف: بررسی اثربخشی آموزش معنویت درمانی مبتنی بر مثبت نگری بر میزان امید به زندگی و رضایت از زندگی افراد نوجوان روش: روش پژوهش حاضر از نوع تحقیقات نیمه آزمایشی و طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش تمامی دانش آموزان سال اول دبیرستان شهر شیراز بودند که به شیوه نمونه گیری در دسترس تعداد 60 نفر از آنها انتخاب شد و سپس براساس تخصیص تصادفی افراد به دو گروه آزمایش و کنترل، (هر گروه 30 نفر) گمارده شدند. آزمودنی ها به پرسشنامه های امید اسنایدر و مقیاس رضایت از زندگی پاسخ دادند. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیره (ANCOVA) مورد تحلیل قرار گرفتند. یافته ها: نتایج تحلیل کووراریانس تک متغیره نشان داد که آموزش معنویت درمانی بر افزایش امید به زندگی افراد گروه آزمایش تاثیر معناداری داشت (P<0/002)، همچنین آموزش معنویت درمانی در افزایش میزان رضایت از زندگی افراد گروه آزمایش نیز تاثیر معناداری داشت (P<0/013). یافته ها به طور کلی بیانگر آن است که معنویت درمانی نه تنها در درمان انواع بیماری های روانی تاثیر دارد بلکه از آن می توان برای افزایش امید به زندگی و رضایت از زندگی افراد هم استفاده کرد.

کلیدواژه ها:

معنویت درمانی ، مثبت نگری ، امید به زندگی ، رضایت از زندگی