اثر استرس مزمن بی حرکتی در دوران بارداری بر افسردگی فرزندان بالغ ماده در موش های صحرایی نژاد ویستار

استرس در دوران بارداری می تواند بر عملکردهای شناختی و رفتاری فرزندان پس از تولد و حتی در دوران بلوغ تاثیر بگذارد. هدفاز این مقاله تعیین اثر استرس مزمن بی حرکتی در طول دوران بارداری بر افسردگی فرزندان بالغ ماده موشهای صحرایی نژادویستار بوده است. تحقیق حاضر به روش تجربی انجام شد. در ابتدا، 6 سر رت ماده و یک سر رت نر برای جفتگیری در نظر گرفتهشدند. 3 سر رت ماده به طور تصادفی انتخاب و تقریبا از روز هشتم تا پایان بارداری، روزانه 6 ساعت، جهت تحمل استرس بیحرکتی در ری استرینر قرار گرفتند. سه رت ماده دیگر در شرایط استاندارد آزمایشگاهی و بدون دریافت استرس، دوره بارداری خودرا سپری کردند. پس از بلوغ فرزندان، دوگروه 6 تایی از فرزندان ماده تحت استرس و بدون استرس دوران جنینی، به طور تصادفیانتخاب و تست شنای اجباری بر اساس پارامترهای زمان بی حرکتی و زمان تقلا کردن، برای آنها اجرا شد. تغییرات وزن هنگامتولد و بلوغ نیز مقایسه گردید. داده ها با استفاده از آزمون یومان ویتنی تحلیل گردید. اعمال استرس بی حرکتی در دو سومانتهایی بارداری، باعث افزایش مدت زمان بی حرکتی در گروه استرس دیده شد. مدت زمان تقلا کردن در این گروه، نسبت به گروهاسترس ندیده کاهش داشت (p<0/05). تفاوت معناداری در مقایسه وزن هنگام تولد و بلوغ وجود نداشت. تحقیق حاضر نشان میدهد، استرس مزمن بی حرکتی در دو سوم انتهایی دوران بارداری بر فرزندان ماده براساس مدل تست شنای اجباری دارای اثرافزایشی بر افسردگی بوده ولی بر روی تغییرات وزن آنها از هنگام تولد تا بلوغ تاثیر معنی داری ندارد.

کلیدواژه ها:

استرس مزمن بی حرکتی ، افسردگی ، تست شنای اجباری ، دوران بارداری