تحلیل سازوکارهای بهبود مدیریت منابع آب کشاورزی در اراضی شالیزاری

افزایش روزافزون جمعیت جهان و در نتیجه تامین نیازهای غذایی آنها، سبب شده تا فعالیت های کشاورزی و متعاقبا مصرف منابع آبی نیز رو به افزایش باشد که امروزه منجر به پدید آمدن مفهومی تحت عنوان معضل کم آبی شده است. بر این اساس تحقیق حاضر به دنبال شناسایی سازوکارهای بهبود مدیریت منابع آب کشاورزی در اراضی شالیزاری می باشد. جامعه آماری تحقیق حاضر شامل کلیه کارشناسان آب و خاک بخش دولتی و خصوصی سازمان جهاد کشاورزی استان مازندران می باشد (N=130). با استفاده از جدول نمونه گیری کرجسی و مورگان (1970) نمونه آماری 97 نفر تعیین گردید که در نهایت تجزیه وتحلیل داده ها بر روی 90 پاسخگو با استفاده از نرم افزار SPSS 16 انجام شد. ابزار تحقیق، پرسشنامه ای است که روایی آن با کسب نظر اساتید و متخصصین فن و پایایی آن با استفاده از آزمون آلفای کرونباخ (0/87) تایید گردید. نتیجه تحلیل عاملی 5 عامل را بعنوان سازوکارهای بهبود مدیریت منابع آب کشاورزی شناسایی نمود که عبارتند از: اقتصادی-اجتماعی (15/157%)، مدیریتی (11/646%)، فنی-زیربنایی (8/681%)، نهادی- قانون گذاری (7/605%)، آموزشی-ترویجی (7/360%) که این پنج عامل شناسایی شده در مجموع 49/448 درصد از واریانس مربوط به سازوکارهای بهبود مدیریت منابع آب کشاورزی را تبیین نمودند. لذا پیشنهاد می گردد دست اندرکاران و مسیولان ذیربط با مد نظر قرار دادن عامل های شناسایی شده در جهت بهبود مدیریت منابع آب کشاورزی در اراضی شالیزاری گام های لازم را بردارند.

کلیدواژه ها:

مدیریت منابع آب کشاورزی ، کارشناسان جهاد کشاورزی استان مازندران ، تحلیل عاملی