بررسی مفهوم سکنی گزینی از نظر مفاهیم ایرانی اسلامی

در این پژوهش سعی شده است که مبانی فلسفه سکنی گزینی را از دیدگاه فلسفه پدیدارشناسی بیان کنیم و سپس از نظر ارزش های ایرانی اسلامی بررسی کنیم. از منظر اجتماعی خانه پدیده ای فرهنگی است که شکل و سازمان آن متعلق به فرهنگی است که بدان تعلق دارد. حتی آن زمان که خانه برای بشر اولیه به عنوان سرپناه مطرح بود، مفهوم عملکرد تنها در فایده صرف یا عملکردی محض خلاصه نمی شد و وجه سرپناهی خانه به ،عنوان وظیفه ضمنی ضروری و انفعالی مطرح بود و جنبه مثبت مفهوم خانه ایجاد محیطی برای زندگی به عنوان واحد اجتماعی بود. پدیدار شناسی یک روش است و نه نوعی از فلسفه ،راه و روشی که بر آن است تا ساختارها و معانی جهان زندگی را فراچنگ آورد. پدیدار شناسی برآن نیست تا جایگزین علوم طبیعی گردد، بلکه جایگزین روابط و اصول و معیارهایی می گردد که آن علوم بیان می کنند. سکنی گزینی به معنی فراتر از داشتن یک سرپناه است. به سکونت و خانه، به منزله ی وسیله ای برای دستیابی به تفاهم و آرامش و رسیدن به اتفاق نظر میان ساکنان محیط خانه اشاره می کند این موضوع از نظر پدیدارشناسی، نه تنها به معنی ارتباط با دیگران است بلکه ارتباط با خانه را هم در بر می گیرد. خانه در اسلام، خانه یکی از نیازهای اساسی انسان است و مکانی هست که انسان در آن به آرامش می رسد. در فرهنگ ایرانی، خانه به عنوان اولین فضایی است که انسان در آن قرار میگیرد و مکانی است برای شکل گیری خانواده. این پژوهش با روش منطقی تحلیلی نگاشته شده است و مبتنی بر مطالعات مکتوب و کتابخانه ای، می باشد که از طریق قیاس، جمع بندی و در قالب این مقاله ارایه شده است و تحلیلی بر مفاهیم مسکن و سکونت و مباحث مربوط به معماری، در سه شاخه پدیدار شناسی، اسلام و ایران می پردازد.

کلیدواژه ها:

مسکن ، پدیدارشناسی ، معماری اسلامی