پژوهشی بر هفت نشانه جانوری پرکاربرد در فرهنگ و هنر ایران باستان ( براساس نظام سه جزیی نشانه ها در نظریه پیرس)

یکی از مهمترین موضوعات مطرح در پژوهش های مربوط به روزگار باستان، بررسی نشانه های به کار رفته در آن عصر و ریشه یابی آنها به منظور رمزگشایی و یافتن دلایل استفاده از آنهاست. از دیگر سو، همواره حضور نقش مایه ها به عنوان یکی از دلایل اعتلای فرهنگ، در تاریخ هنر ایران مطرح بوده است. در ایران باستان، برخی از این نقوش صرفا تصویر نبودند، بلکه نشانه ای از یک باور بوده اند. بنابراین، شناخت این نشانه ها و یافتن ریشه های شکل گیری آنها، می تواند گامی در جهت رمزگشایی باورهای مردم باستان با استفاده از این شیوه نقش پردازی در ایران باشد. هدف این پژوهش بررسی هفت نشانه جانوری ( اسب، بز، خروس، سگ، شتر، گاو و گوسپند) می باشد که نقشی پویاتر نسبت به سایر جانوران پیرامون انسان در زندگی او داشته اند. پرسش آن است که این نشانه ها به لحاظ مفهوم و کارکرد جزء کدام دسته از تقسیم سه جزیی نشانه ها در نظریه پیرس قرار می گیرند مهمترین نتیجه به دست آمده از مطالعه ی هفت نشانه باستانی در این پژوهش حاکی از آن بود که اعتقادات انسان روزگار باستان، بازتاب نگرش عمیق او به متافیزیک بوده است که گاهی در قالب نقوش، نمود پیدا کرده و سبب ظهور نشانه هایی شده است. همچنین بر مبنای نظریه پیرس به دلیل اینکه این نشانه ها، شباهتی با مورد ادارکشان ندارند، به صورت نمادین و به منزله کمال بخشی به زندگی اجتماعی و دینی بشر آن روزگار به کار رفته است. روش تحقیق در این پژوهش به صورت توصیفی، تحلیلی و تاریخی است که در آن با رویکرد نشانه شناسی سعی شده تا نشانه های مذکور مطابق با نظریه پیرس بررسی شوند. روش گردآوری اطلاعات نیز به صورت کتابخانه ای می باشد که از طریق رجوع به کتاب ها و مقالات مرتبط قابل دسترسی خواهند بود.

کلیدواژه ها:

ایران باستان ، نشانه شناسی ، هنر نمادین ، نماد جانوری ، نظریه پیرس