بررسی اقلیم دریا در غزل مردان معاصر هرمزگان مطالعه موردی: بهمنی، محبی، انصاری، رزمجو، شریفی، انصاری نسب

در ادبیات فارسی، دریا در معانی و مفاهیم مختلف همواره مورد استفاده شاعران و نویسندگان قرار گرفته است. دریا برای شاعرانی که در کنار آن زندگی میکنند فراتر از یک پدیده کاملا طبیعی است. آنها با صدای آرام و رقص موج ها، موسیقی دل پذیری را فرا میگیرند که کمکم در میان رشته های کلمات شان ریشه میدواند. برای شاعران دریا نشین دریا و مفاهیم آن کاملا درونی شده است. شاعر برای سرودن، برای تخیل، برای تشبیه و یا به کارگیری هر کدام از عنا صر هنری در شعر خویش دریا را دم دست دارد و چه مفهومی سهل الوصول تر از آن که هر روز و هر ساعت و هر لحظه آن را زیسته است. بندر، فانوس دریایی، موج، ماسه های ساحل، کشتی، زورق، بادبان، نسیمی که بر دریا می وزد، مرغ دریایی، غروب دریا و... از تصاویر بارز شمار درخو ر توجهی از سروده های جنوب است؛ چنان که گویی شاعران هرمزگان نظاره گر طبیعت پیرامون خود را در ساحل دریا نقاشی میکند. البته، شاعران هرمزگان عموما از این تصاویر برای بیان مقصود خود بهره می برند. این مقاله به روش تحلیل محتوا و با ابزار کتابخانه دریا را در غزل مردان هرمزگان مورد بررسی قرار می دهد.

کلیدواژه ها:

دریا ، اقلیم جنوب ، هرمزگان ، شعر ، شاعران مرد