زبان شاعرانه فردوسی در معرفی ادیان ایرانی

اصولا0 آرمان انسان های پاک سرشت، وجود جامعه ای دیندار، دیندان ، مذهبی و به طور کلی آن مدینه فاضله ای است که حکیم فیلسوف، فارابی، به دنبال آن گشته اند اما در آثار حماسی تا ادیان و پیام آوران آنها به عنوان مصلحان بزرگ جهانی به پا نخیزند و قهرمان و یا پهلوانی داد حمایت از آن را سر ندهد (همچون زرتشت و اسفندیار) اثر حماسی مبتنی بر پایه های دینی متولد نمیشود. لذا وجود دین جزو لاینفک آثار حماسی به شمار میرود. در شاهنامه، دین باوری و دینداری محصول دلایل گوناگونی است که مهمترین آنها دورکردن انسان ها از آزمندی و افزونطلبی، رشک و حسد، قتل و غارت، خودبینی، بیداد، قدرت طلبی و نافرمانی است و راه های رسیدن به آرامش دینی و زندگی آرام انسانی نیز متنوع میباشد، که مهمترین آنها هدایتگری ،سعادت و آسایش جامعه با پیروی از ادیان الهی است.نوشته حاضر، حاصل کاوشی است در شاهنامه تا موارد دینداری و دیندانی و بازتاب ادیان مختلف در چنین اثری سترگ و جهانی پژوهیده تا زبان شاعرانه حکیم حماسه سرا در این مورد آشکار گردد.

کلیدواژه ها:

زبان شعر ، دین ، شاهنامه ، فردوسی