بررسی تزیینات در معماری سنتی ایران از دیدگاه کاربردی (نمونه موردی پنجره و ارسی)

زیباسازی محیط زندگی در طول تاریخ مورد توجه انسان ها بوده است؛ نمود آن در نقوش دیواره ی غارهایی که محل سکونت انسان های نخستین بوده اند قابل مشاهده است. تزیین یکی از راه های برقراری ارتباط با مخاطب و گونه ای ارتباط بصری است که از زبان کلامی پیشی می گیرد. تزیینات در معماری ایرانی یکی از اصلی ترین مولفه های وحدت بخش به شمار می رفته. یکی از اصول معماری ایرانی- اسلامی پرهیز از بیهودگی است؛ بر همین اساس، آرایه ها نیز به طور شگرفی با نیارش و اصول معماری بناها در آمیخته به گونه ای که نمی توان آرایه را از اصل بنا جدا نمود و به علت پایبندی به این اصول است که شاهد همااهنگی ساختار فضایی بناهای سنتی هستیم. اما چرا با وجود پیشرفت فنون، هنوز معماری سنتی ایران زیبا و منحصر به فرد است و عموم طراحی های امروزی در ایران با ما بیگانه اند با ورود ایران به دنیای مدرن، معماری معاصر دچار سردرگمی گشته و آرایه ها و اصول معماری ایرانی جای خود را به معماری بی هویت و بی روح امروزی داده است. پژوهش حاضر بر آن است تا از طریق روش توصیفی- تحلیلی ونیز تکیه بر مطالعات کتابخانه ای به تشریح جنبه های مختلف عملکرد تزیینات در معماری ایرانی- اسلامی پرداخته و با بررسی پنجره های ارسی به عنوان یکی از تزیینات دارای کارکرد معمارانه، ضرورت بازگشت به اصول معماری سنتی و تلفیق آن با معماری معاصر ایران را مورد بررسی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

تزیینات ، معماری ایرانی ، معماری سنتی ، ارسی