لزوم طراحی الگوی مسکن مناسب با هدف ارتقاء قابلیت زندگی شهری مورد مطالعه : حوزه سکونتی منطقه شمال غربی میدان انقلاب زنجان

سکونت را میتوان بیانگر تعیین موقعیت و احراز هویت دانست.سکونت بیانگر برقراری پیوندی پرمعنا بین ان سان و محیطی مفروض میباشد که این پیوند از تلاش برای هویت یافتن یعنی به مکانی احساس تعلق داشتن ناشی گردیده است بدین ترتیب، انسان زمانی برخود وقوف مییابد که مسکن گزیده و در نتیجه هستی خود در جهان را تثبیت کرده باشد و خانه فضایی است مرتب که آدمی از دیرباز به طور روزمره از آن تاثیر گرفته و بر آن تاثیر می گذارد و خانه و سکونت گاه اولین فضایی است که آدمی احساس تعلق فضایی را در آن تجربه می کند طراحی یک خانه پدیده ای فرهنگی محسوب شده و شکل و سازمان فضایی آن به شدت تحت تاثیر هویت و فرهنگی است که به آن تعلق دارد و ایجاد سکونت گاه بر اساس فرهنگ ، هویت و نیازهای انسانی به منظور ایجاد آرامش و امنیت و افزایش میزان رضایتمندی ساکنان آن است ، رضایتی که در نتیجه تامین نیازهای انسانی و بهره برداری از سکونت گاه با کیفیت و مطلوب حاصل می شود،نیازمند طراحی است که بالاترین حد از کیفیت فضایی را درذهن طراح متصور شود ، طراحی که علاوه بر تامین محیطی مطلوب برای زندگی ، کیفیت زندگی را نیز ارتقا دهد ومفهوم خانه را از محلی که فق سرپناه و چهار دیواری برای خانه دار شدن القا شده، خارج نماید و توجه به تامین و تحقق کیفیت در محی زندگی را الویت بخشد چرا که رابطه مستقیمی بین کیفیت زندگی و توانایی زندگی در محی را وجود دارد و ارتقا توانایی زندگی مستلزم ارتقا کیفیت است . ارتقا کیفیت زندگی ، ارتقا توانایی ساکنان در محی زندگی وسکونت گاه های مطلوب شهری را در پی خواهد داشت .لذا مادر این پژوهش به دنبال بررسی لزوم طراحی الگوهای مسکن مناسب با در نظر گرفتن شاخصه های ارتقا دهنده کیفیت زندگی هستیم تا بتوانیم ضمن توجه به شاخصه های رضایتمندی و هویت مداری و حس تعلق و کیفیت و ... به طراحی الگوهای مناسبی در حوزه مسکونی بافت قدیمی منطقه شمال غربی میدان انقلاب زنجان برسیم که ارتقا دهنده قابلیت زندگی شهری در این منطقه باشد.

کلیدواژه ها:

سکونت ، طراحی الگوی مسکن ، کیفیت محیط قابلیت زندگی ، رضایتمندی ، زنجان