بازتاب اساطیر ایرانی در اشعار امیرمعزی

اسطوره روایتی از سرگذشت قدسی آدمی است که از آغاز خلقت با اهو همراه بوده و خ ود را در مظاهر گوناگون مربوط به تمدن نشان داده است. شاعران پارسی زبان در طول اعصار، انواع گوناگون اساطیر را به انحا و با هدف های گوناگون به کار گرفته اند و گاه با استفاده از قدرت تخیل و با توجه به نیاز اجتماع زمان خود دست به بازآفرینی آنها زده اند. قصیده قالب غالب در دوره سلجوقی است و امیر معزی از بزرگ ترین قصیده سرایان این عصر به حساب می آید. همچنان که این شاعر در شعر راهی متفاوت پیموده و به شیوه ی مخصوص به خود به شعر فارسی جهت داده، اسطوره ها را نیز به شکل و کاربردی متفاوت از یکدیگر به کار گرفته است. این پژوهش بر آن است که با توصیف و تحلیل حضور اساطیر در شعر امیرمعزی به تصویری از تحولات رویکرد ایرانیان دوره اسلامی به ویژه سلجوقی به اساطیر ایرانی دست یابد. نتایج نشان دهنده آن است که امیر معزی علاوه بر استفاده ادبی از اساطیر و حضور چشم گیر شخصیت های اساطیری در شعرش، از اساطیر به سان پایه های سنجش برای مدح ممدوح بهره می گیرد.

کلیدواژه ها:

اسطوره ، شعر ، امیرمعزی ، دوره سلجوقی