تفسیر عرفانی امام خمینی (س) بر خروج ایمان از ظلمات در قرآن

نگارنده در این تحلیل نظری ،قصد دارد ضمن ارایه حد تعریفی برای هویت و ماهیت ظلمات در آیات مکرر قرآن،ضرورت خروجو طرایق آن را که بارها در شان اهل ایمان نازل شده است در زمینه کلی تفسیر عرفانی و برمحوریت آراء امام خمینی ،جستجوکند. در این راستا ،در کات مادی و رذایل نفسانی ظلمات و حجب حاصل از آن را به معنای مقابل آن ،در مراتب روحانی و فضایلمنور اخلاق و نیز اولیاء جبهه کفر را به ولایت توحیدی اهل ایمان، می توان شناسایی کرد. از سویی هر چه مظاهر حب دنیا وغفلت از ما سواءالله ،در انسان افزایش یابد؛حجب ظلمانی قلب ،با عدم تدبر در قرآن، از هدایت فطری ربانی می کاهند. در این میانغایت انزال وحی و شرع بر انبیاء،خروج ذات توحید از آفات شرک و کفر بوده و مبدا این سلوک فکرت، بیت مظلمه نفس، منازلش،خداشناسی آفاقی و خود شناسی انفسی با هدف فنای افعال در تجلی اسماء و صفات حق است.میزان ارزشیابی امام نیز نیت ،به معنی صورت فعلی و جنبه ملکوتی عمل می باشد؛چرا که بر اساس براهین فرا عقلی عرفان،اگر اراده ای در جهت عروج وجودعینینباشد، از ادله ذهنی، کاری ساخته نیست تا برای درک مجهول حضوری ،از معلوم حصولی مددگیرند.پس در جعل الهی تکوینی،فطرت حب به جمال مطلق ،اصل بوده و تنفر از نقص،فرع است که با اخلاص در مقامات ایمان ظاهری،علم عقلی،طمانینه و شهودقلبی به دست می آید.

کلیدواژه ها:

تفسیر عرفانی ، ظلمات در قرآن ، ایمان ظاهری ، ایمان عقلی ، ایمان قلبی ، امام خمینی (س)