تعیین فاصله بهینه تونل های متقاطع غیرهمسطح با استفاده از روش عددی مطالعه موردی: تقاطع متروی خط 6 و 7 تهران

مهمترین عامل تصمیمگیری در تونلهای متقاطع غیرهمسطح، تعیین فاصله بهینه بین تونلها میباشد.از نظر تیوری، هر چه فاصله تونلها بیشتر باشد، مناسبتر است ولی از نظر بهره برداری، هرچه تونلها به یکدیگر و به سطح زمین نزدیکتر باشند، تا زمانی که به سایر سازه های زیرسطحی آسیبی نرسانند،مناسبتر است. این تحقیق با هدف تعیین فاصله بهینه تونلهای متقاطع انجام شده است و در آن ازتحلیلهای عددی سهبعدی توسط نرم افزار المان محدودGTS NXکمک گرفته شده است. در این تحقیق به کمک اطلاعات حاصل از محل تقاطع تونلهای خطوط 6 و 7 متروی تهران دو سناریو اصلی مورد بررسی قرار گرفته است. در سناریوی اول تونل عمیق به سمت تونل کم عمق و در سناریو دوم تونل کم عمق به سمت تونل عمیق جابجا شد.. در هر سناریو مدلهای عددی که در هر یک از آنها تونلها نسبت به حالت قبل 40 سانتیمتر تغییر وضعیت داده بودند، مورد بررسی قرار گرفت و نزدیک کردن تونلها تا آنجا ادامه پیدا کرد که نشست سطح زمین یا کرنشهای بوجود آمده در مدل از حد مجاز تجاوز ننموده و پوشش بتنی با مشخصات موجود پاسخگوی تنش های وارده باشد. نتایج نشان میدهد سناریوی دوم گزینه مناسب تری بوده و در آن میتوان فاصله تونلها را تا 80 سانتیمتر، بدون تغییر در سازه بتنی تونلها، کاهش داد.

کلیدواژه ها:

تونلهای متقاطع ، مترو تهران ، بهینه سازی فاصله ، MIDAS GTS NX ، روش عددی