بررسی تحزب و حق مقاومت زنان در نظام حقوقی ایران

تحزب به عنوان یکی از انواع آزادی تشکل با اهداف سیاسی و حق مقاومت که عبارت است از اعمال فشار در برابر هیات حاکمه برای دستیابی به اهداف اجتماعی به کار گرفته شوند. بنابراین، تحزب و حق مقاومت از مصادیق مشارکت همگانی، حق آحاد افراد جامعه است برای حضور و مداخله آگاهانه، خلاق و داوطلبانه در فرایند برنامه ریزی ها و تصمیم سازی ها و نیز نظارت بر روند اجرایی شدن تصمیمات، یکی از شاخصه های مهم توسعه محسوب می شود که می تواند سبب تقویت وحدت و همبستگی ملی گردد. در بررسی نظام حقوقی ایران، شاهد آنیم که : با پذیرش نقش مردم ( چه مردان و چه زنان) در اداره امور عمومی جامعه، در بسیاری از اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران (از جمله: بند 8 اصل 3، اصل 6، اصل 7، اصل 8، اصل 26، اصل 27، اصل 56، اصل 58، اصل 59، اصل 62، اصول 100 الی 104، اصل 114 و ... ) از مشارکت همگانی سخن به میان آمده است اما برخی دیگر از اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران، تحقق کامل مشارکت همگانی (بویژه مشارکت زنان) را محدود ساخته اند. ما در این مقاله کوشیده ایم با بررسی چیستی حق تحزب و حق مقاومت و سپس نحوه اعمال این حقوق توسط زنان، از منظر حقوقی موضوع را تحلیل نموده و موانع پیش روی آن در نظام حقوقی ایران دست یابیم.

کلیدواژه ها:

تهزب ، حق مقاومت ، مقاومت مثبت ، مقاومت منفی