انگاره ی رجعت با تاکید بر شاخصه ی تکامل بشریت

رجعت به عنوان یکی از شاخصه های مهم مکتب تشیع با تمام پیچیدگی هایی که دارد مورد تاکید آموزه های وحیانی بووده است؛ دانشوران در طول سالیان مختلف رجعت پژوهی، بیشتر رویکردی اثباتی به آن داشته اند و در مقام دفاع و تبیین دقیق آن قلم فرسایی کرده اند در حالی که برایند معرفتی آن، نگرش انسان را به زندگی تغییر می دهد؛ بنابراین با هدف رسویدن به این مهم براساس منابع متقدم و متاخر ماثور به این نتیجه می رسیم که رجعت، حاکی از اجرای نظام توحیدی در خلقت است که در پی آن هدف آفرینش محق می شود و انسان به تکامل می رسد. این حقیقت که در امت های پیشین به شکلی خاص سابقه دارد یکی از ابزار نظام خداوند متعال، برای آمادگی انسان ها در برپایی قیامت است؛ بنابراین در سایه ی اعتقاد به رجعت، ایمان به قادریت خداوند شکل جدیدی می گیرد تا انسان از لحاظ روحی به تکامل برسد و وعده ی خداوند مبنی بر یاری اهل ایمان و رهبران آنان به وقوع پیوندد؛ ثمره ی تحق این وعده، برپایی حکومت عدالت در هستی است که در آن حجت های خداوند به عنوان محور هستی قابلیت های دنیایی خود را شکوفا می سازند و انسان با معرفت بیشتر به حجت خدا به معرفت الله می رسد تا مسیر کمال را با هدایت رهبری الهی طی کند.

کلیدواژه ها:

رجعت ، قرآن ، روایات ، هدف آفرینش ، امام زمان (علیه السلام)