چهار روایت جماعت گرایانه در فلسفه سیاسی معاصر

اندیشه جماعت گرایی در جامعه سیاسی ایران کمتر مطرح شده است و لزوم طرح آن نیز این است که نشان می دهد انسانمعاصر می تواند به دنبال گزینه های دیگری هم باشد و محکوم و مجبور نیست که تنها از میان اصول جهان شمولمدرنیسم و نسبی گرایی پست مدرنیسم یکی را انتخاب کند. جماعت گرایی یک مکتب فکری در فلسفه سیاسی معاصرمحسوب میشود که در تلاش است تا در میانه جهان شمولی لیبرال ها و تجددگرایان و نسبیگرایی پسامدرن ها و برمبنای شرایط زمانی و مکانی هر فرهنگ و سنتی راهی میانه بگشاید. السدیر مک اینتایر، چارلز تیلور، مایکل ساندل ومایکل والزر از جمله مهم ترین متفکران جماعتگرا محسوب می شوند. ادبیات و آثار ارایه شده از سوی این متفکرانزمینه ساز چالشی جدی با متفکران لیبرال معاصر شده و برآیند آن منازعه مشهور لیبرال ها و جماعت گرایان است. این منازعه مجموعه مسایلی را شامل می شود که بخش عمده ای از محتوای فلسفه سیاسی معاصر به دنبال تبیین و رفع آنهاشکل گرفته است. این مقاله که برگرفته از پژوهشی گسترده در خصوص جایگاه اندیشه جماعت گرایی در فلسفه سیاسیمعاصر است، در تلاش است تا ضمن معرفی این مکتب فکری در فلسفه سیاسی معاصر، هسته مرکزی و اصول و مبانیفکری آن را در پرتو دستگاه فکری چهار اندیشمند برجسته این مکتب نشان دهد.

کلیدواژه ها:

فلسفه سیاسی ، بنیان گرایی ، پسامدرنیسم ، جماعت گرایی ، زمینه مندی ، اخلاق ، فضیلت