بررسی تطبیقی زبان جنسیت در نامه های عاشقانه چهار منظومه غنایی( ویس و رامین، خسرو و شیرین، لیلی و مجنون و شیرین و خسرو)

یکی از مباحث مهم در بررسی زبان شعر، رابطه جنسیت با زبان اثر است. برخی پژوهشگران معتقدند میان زبان و نوشتار زنانه و مردانه، تفاوت وجود دارد. در این مقاله، با استفاده از دیدگاه های زبان شناسی به ویژه نظریه ی رابین لیکاف، میزان توانمندی شاعران مرد در بازنمایی زبان جنسیت و ایجاد زبانی متناسب با جنسیت شخصیت های زن و مردی که نامه های عاشقانه ی چهار منظومه ی غنایی از زبان آن ها سروده شده است. تحلیل و تبیین شده است. برای این منظور، زبان نامه های عاشقانه براساس مباحثی از علم معانی، چون جملات خبری، امری، پرسشی، قسم، دعا و منادا، تقیید و اطلاق بررسی شد. یافته ها نشان می دهد در نامه های دو منظومه ویس و رامین فخرالدین اسعد گرگانی و شیرین و خسرو امیر خسرو دهلوی، زبان نامه ها متناسب با جنسیت شخصیت های زن و مردی است که نامه ها از زبان آن ها بیان می شود؛ اما در نامه های خسرو و شیرین و لیلی و مجنون نظامی، زبان شخصیت ها تحت تاثیر جنسیت شاعر است. به نظر می رسد دیدگاه شخصی نظامی به شخصیت زن و موقیعت اجتماعی زنان دو منظومه از عوامل موثر در این زمینه بوده است.

کلیدواژه ها:

زبان جنسیت ، نامه های عاشقانه ، منظومه های غنایی