بررسی رابطه ی رفاه ذهنی پرستاران و رضایت بیماران با نقش میانجی فرسودگی شغلی

زمینه و هدف: ارتقاء رضایت بیماران، یکی از مهم ترین اهدافی است که مدیران بهداشتی درمانی در پی آن هستند. رضایت بیمار وضعیت تعامل بین متخصصین مراقبت های بهداشتی و گیرنده خدمات محسوب می شود و وابسته به روابط پرستاران با کار خودشان است؛ بنابراین پژوهش حاضر، با هدف بررسی رابطه ی رفاه ذهنی (احساس رفاه) پرستاران و رضایت بیماران با نقش میانجی فرسودگی شغلی انجام شد.مواد و روش ها: پژوهش حاضر توصیفی - همبستگی می باشد. جامعه آماری شامل کلیه پرستاران بیمارستان های دولتی استان لرستان در سال 1397 (2602 نفر) بود. با استفاده از فرمول کوکران تعداد 335 نفر با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند جهت گردآوری داده ها از پرسشنامه های رفاه ذهنی سام آرام و محبوبی 1393 ، رضایت بیمار SPI و فرسودگی شغلی MBI استفاده شد. به منظور تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی و روش معادلات ساختاری استفاده شد یافته ها: نتایج پژوهش نشان دادند که رفاه ذهنی به صورت مستقیم B=0/40 و غیر مستقیم B=0/44 با نقش میانجی فرسودگی شغلی بر رضایت بیماران اثرگذار است در مجموع B=0/84 همچنین رفاه ذهنی بر فرسودگی شغلی B=0/72 و فرسودگی شغلی بر رضایت بیمار B=0/62 اثرگذار است. نتیجه گیری: رفاه ذهنی، با نقش میانجی فرسودگی شغلی، تاثیر مثبتی بر رضایت بیمار دارد؛ بنابراین پیشنهاد می شود مدیران باایجاد زمینه جهت افزایش رفاه ذهنی و حذف عوامل ایجادکننده فرسودگی شغلی؛ رضایت بیماران را افزایش دهند.

کلیدواژه ها:

رفاه ذهنی ، فرسودگی شغلی ، رضایت بیمار ، پرستاران