بررسی نقش معاهدات بین المللی در جلوگیری از جنگ ها (مطالعه موردی: معاهده 1975 الجزایر)

در عرف روابط بین الملل مرسوم است که برای حل منازعات و اختلافات میان دو دولت یا دو طرف یک مخاصمه، طرفین بر سر میز مذاکره سعی نموده تا با چانه زنی راه حلی برای از میان برداشتن اختلافات بدست آورده و با امضای تفاهم نامه یا معاهده ای به اختلافات خود پایان دهند. اختلافات مرزی میان ایران با دولت عراق در مرزهای غربی و بویژه مرز آبی اروندرود نیز یکی از این اختلافات است که بارها با معاهدات مختلف سعی در حل آن صورت گرفته است. یکی از جامع ترین این معاهدات قرارداد 1975 الجزایر است که میان ایران و عراق در جریان نشست سران کشورهای عضو اپک در کشور الجزایر به امضا رسید. هرچند در این معاهده تمامی جوانب امر با دقت کامل مورد بررسی قرار گرفته و معاهده از لحاظ حقوق بین الملل دارای اعتبار بالایی است اما بنابر دیدگاه ریالیست که در آن هر دولت تنها برای قدرت بیشتر خود و تضعیف دولت های رقیب تلاش نموده و در جهان واقع گرایان جایی برای همکاری وجود ندارد، دولت عراق نیز با توجه به پیروزی انقلاب اسلامی در ایران و بروز برخی ناآرامی ها در گوشه و کنار کشور، فرصت را مغتنم شمرده و با نادیده گرفتن معاهده حسن همجواری با ایران که به امضای دو طرف رسیده بود به کشورمان حمله نمود. بنابراین می توان این نتیجه را گرفت که در دنیای کنونی تنها توان بازدارندگی یک کشور است که قادر خواهد بود تا از بروز جنگ جلوگیری نماید.

کلیدواژه ها:

معاهده الجزایر ، امنیت ، ریالیسم ، توان بازدارندگی ، اختلافات مرزی