جنگ و صلح در مثنوی

جنگ به عنوان یکی از عوامل اثرگذار در روند تحولات سیاسی، اجتماعی و فرهنگی ملل توجه بسیاری از اندیشه- گران را ازگذشته تاکنون به خود معطوف کرده است.از طرفی مولوی به عنوان یکی از بزرگترین شاعران عارف جهان در سرتاسر مثنوی به این موضوع اشاره دارد وسعی می کند به شیوه های گوناگون ریشه ی این ناهنجاری ها را بخشکاند.مقاله ی حاضر که به شیوه ی تحلیلی تبیینی انجام شده است، به بررسی دیدگاه های مولانا درباره ی جنگ و صلح اختصاص دارد. وی در این زمینه ضمن برشمردن علل وقوع جنگ با نگرشی عرفانی دلیل اصلی پیدایش جنگ را عامل نفسانی قلمداد کرده و عقیده دارد که انسان در صورت فایق آمدن بر تضادهای درونی خویش می تواند صلح را به عنوان عاملی پایدار در سرنوشت خود وجامعه رقم زند.روش مولانا در پرهیز از جنگ و ایجاد صلح و وحدت در جامعه ی بشری روشی زیربنایی و پیشگیرانه است لذا می بینیم تمام مثنوی داستان جلوه های مختلف مکر نفس است و در کنار آن دوای همه ی دردها را عشق می داند که همچون مغناطیسی قوی تمام تناقض های درون آدمی را حل می کند و اجزای کل جهان هستی را به هم پیوند می دهد.

کلیدواژه ها:

مولوی ، جنگ ، صلح ، مثنوی ..