تکامل یک تصویر

ایده اصلی این مقاله نشان دادن سیر تحول تصویر های شعری از سادگی به سوی اغراق است. نگارنده با استناد به منابع کهن، تصرف ذهن جامعه در شعر معروف سعدی بگذار تا بگریم چون ابر در بهاران/ کز سنگ ناله خیزد روز وداع یاران را به بحث گذاشته و روند تحول یک تصویر شعری را در گذر تاریخ نشان می دهد. نخستین تجربه ذهن جامعه ایرانی در مورد فریاد از جدایی در ضرب المثلی بسیار کهن (شاید از عهد ساسانی) در تصویر دریدن کرباس تجسم یافته است. این تصویر در متون ادبی و شعری قرن چهارم ثبت شده است. سال ها بعد شاعران مفهوم فریاد از جدایی را با تصویر شکستن چوب بیان کرده اند. نوبت به سعدی که می رسد، تصویر اغراق آمیز شده و با ناله سنگ تجسم می یابد

کلیدواژه ها:

تصویر ، تکامل ، سعدی ، تصرف هنری جامعه.