بررسی ویژگی های سبکی ادبی و محتوایی در اشعار ملک الشعرای بهار

سبک شناسی ادبیات، بخش پیچیده و ظریف و گسترده‎ای از دانش های ادبی است، که پژوهش گر را به تشخیص و تمیز میان گونه های مختلف بیان در ادب یک ملت و چونی و چگونگی آن ها قادر می سازد. سبک، نمودار گزینش و ترکیب شاعر و نویسنده از امکانات متعدد زبانی است. از دیدگاه تکنیکی، سبک یک هنرمند چیزی نیست، جز آن شگردی که در آن، فرم های هنری خویش را به کار می گیرد. ملک الشعرای بهار (1265) آخرین قصیده سرای بزرگ زبان فارسی، سراینده ترانه مشهور مرغ سحر، قصیده دماوند و... در طول عمر نه چندان بلندش به شاعری بسنده نکرد، او در عین حال روزنامه نگار، محقق ادبی، وکیل مجلس و سیاست پیشه بود. جستار حاضر با رویکردی توصیفی – تحلیلی به بررسی ویژگی های ادبی و محتوایی در اشعار محمد تقی بهار پرداخته است. نتیجه حاصل از این پژوهش حاکی از آن است که: اشعار بهار دارای ویژگی های سطح ادبی همانند: تضاد، کنایه، تلمیح، تخلص، تشبیه و استعاره و ویژگی های محتوایی هم چون دفاع سرسخت از آزادی، پیوند طبیعت بی جان و انسان، تصویرهای تلفیقی در محور خیال هستند. در این ویژگی ها تشبیه و استعاره با طرح مسایل سیاسی و اجتماعی حضور پررنگ تری را دارند.

کلیدواژه ها:

بهار ، دیوان اشعار ، ویژگی های ادبی و محتوایی