رفتار مولانا با زبان و پدیده های غیرزبانی در مناقب العارفین افلاکی

بخشی از هرمنوتیک صوفیه، شامل تاویل های صوفیه از امور غیر قدسی است. تاویل های امور غیرقدسی صوفیه را می توان به زبان و پدیده های غیرزبانی تقسیم بندی کرد. در این مقاله، این بخش از تاویل های مولانا که در مناقب العارفین گزارش شده، بررسی می شود. مولانا، همانند بیشتر عرفا، تاویل امور غیرقدسی را دستمایه وسعت بخشیدن به تجارب معنوی خویش قرار داده است. براساس آرای هرمنوتیکی گادامر، این تاویل ها از طریق فرایند گفت وگوی فهمنده با متن حاصل شده است. فهمنده در مواجهه با نمود، بنا بر شاکله های ذهنی و مفهوم پیشین در ذهن، در گفت وگو با نمود، تاویلی از آن بیان کرده که با پیش داوری ها و زیست جهانش انطباق دارد. در این قسم تاویل ها، هر نمود آفاقی تداعی کننده امری انفسی در ذهن عارف است؛ تداعی هایی که برمبنای تشابه، مجاورت و تضاد شکل می گیرد و در زبان عارف، به صورت های بلاغی ای نظیر واج آرایی، اسلوب الحکیم، تشبیه، تشخیص، رمز، مجاز و خلاف ­آمد نمایان می شود.

کلیدواژه ها:

تاویل متن ، گادامر ، تاویل عرفانی ، مولانا ، مناقب العارفین