آیا حقوق بشر بدون دین به سامان می رسد

بسیاری از نویسندگان معاصر از این مسئله هراس دارند که رشد و شکوفایی دعوی حقوق ممکن است موجب شود تا حقوق بشر قربانی محبوبیت خود شود. اگر خواسته های هر یک از گروه های مردمی، تحت حمایت حقوق بشر قرار گیرد و راهی برای تشخیص حقوق بشر واقعی از غیرواقعی وجود نداشته باشد، این مسئله ممکن است به کلی منجر به بدبینی درباره مفهوم حقوق بشر شود. هر چند که ممکن است این موقعیت ناامیدکننده باشد، اما به نظر می رسد برای فلاسفه اخلاق فرصتی برای تاکید مجدد بر اهمیت اصولشان را در بر داشته باشد. در نهایت، به جز از طریق ایجاد یک نظریه در مورد این مسئله، چگونه می توانیم حقوق بشر اصل را از تقلبی تشخیص دهیم هدف مقاله ما نشان دادن اشتباه بودن این ایده است که رشد دعوی های حقوق بشری را نمی توان حتی با ایجاد فرضیات جدید متوقف کرد. این اشتباه است که فکر کنیم رشد دعوی های حقوق بشر از عدم آگاهی پیرامون اساس فرضیه ای حقوق بشر ناشی می شود. در مقابل، من ادعا می کنم که شکوفایی این حقوق نشان دهنده مشکل عمیقی در فرضیات سکولار حقوق بشر است؛ و این فرضیات، منابع ذهنی لازم برای محدود کردن دعوی های حقوقی بزرگ تر را ندارد. در این مقاله من پیشنهاد می کنم که به منظور درک بهتر وضعیت کنونی لازم است که در ابتدا پیش فرض های مذهبی موجود در فرهنگ را که در آن برای اولین بار بهره مندی از حقوق طبیعی مطرح شده است، بررسی شوند. به طور خاص، من استدلال خواهم کرد که نظریه های معاصر حقوق بشر نسخه هایی سکولار با پیشینیه دینی از حقوق بشر است.  

کلیدواژه ها:

رابطه حقوق بشر و دین ، نگاه سنتی و سکولار ، ماهیت حقوق بشر ، پیشینه دینی