سروده های سید حسن حسینی

یکی از برجسته ترین مفاهیم شعر غنایی فارسی، عشق و ارکان آن(عاشق و معشوق) است. در این میان، معشوق همواره یک رکن متغیر متحول در ادوار شعر فارسی بودهاست؛ گاهی معشوق، زمینی به شمار می آمده است و گاهی فرازمینی و دست نیافتنی. این تغییرات و دگرگونیهای معشوق، حاصل ذهنیات شاعران بوده است و بر مبنای ذهن غنایی شاعران، فراز و فرودهایی داشته است. در ادبیات معاصر فارسی ایران نیز مانند دوران گذشته، مثلث عشق، عاشق و معشوق حضور دارد، چرا که شاعران معاصر نیز همانند شاعران کلاسیک فارسی دارای ذهنیتی عاشقانه هستنداماذهنیتی که خاص دنیای جدید است. هر چند شاعران معاصر(نوگرا و سنت گرا) در ساختار کلام(استعاره و تشبیه) نگاه سنتی به عشق و عاشقی دارنداما در محتوا و مفهوم نگاه تازه ای در این ذهنیت رمانتیک به وجود آمد و معشوق تا حدود فراوانی به تصویر واقعی یک انسان نزدیک شد. در این میان شاعران عرصه دفاع مقدس نیز متاثر از بافت سیاسی، اجتماعی و فرهنگی زمان خویش، علیرغم بازتاب معشوق های پیشین(معشوق کلی، معشوق ازلی، معشوق فردی) در سروده هایشان، به گونهایی دیگر از معشوق در شعر خویش توجه داشتهاند که از آن به عنوان معشوق اجتماعی می توان یاد کرد. سید حسن حسینی یکی از شاعران عرصه دفاع مقدس هستند که در عاشقانه های وی معشوق از جایگاه ویژهای برخوردار است بدین معنا که معشوق در شعر وی دستخوش تغییرات و دگرگونی هایی شده است. از این رو، سرودههای وی از نظر ماهیت معشوق قابل بررسی است. بنابراین پژوهش حاضر با رویکردی توصیفی-تحلیلی و با تکیه بر مجموعه اشعار وی ماهیت معشوق و سیر تحولی آن را در شعر سید حسن حینی بررسی و تحلیل میکند.

کلیدواژه ها:

معشوق ، شعر دفاع مقدس ، سید حسن حسینی.