الگوپذیری خطبه قاصعه نهج البلاغه از قرآن کریم با رویکرد بینامتنیت

یکی از رویکرهای مهمی که می توان در پژوهش های ادبی بدان پرداخت، تاثیرپذیری و یا به عبارتی الگوپذیری یک متن از متن دیگر است. امروزه از این نوع پژوهش به رابطه بینامتنیت ((Intertextuality، بینامتنی ((Intertextual و یا التناص یاد می کنند. این رابطه، عدم خودبسندگی برخی متون را نشان می دهد که خودآگاه یا ناخودآگاه، از دگر متون بهره جسته اند. نوشتار پیش رو، به ارتباط بینامتنی دو متن دینی می پردازد. یکی قرآن کریم که در این نوشتار از آن به متن پنهان یاد شده و دیگری طولانی ترین خطبه نهج البلاغه بنام قاصعه است که از آن به متن موجود یاد می شود. نگارندگان بر آن هستند که ژرفای پیوند دو متن قرآن و نهج البلاغه را روشن سازند تا از این رهگذر، ارتباط ناگسستنی قرآن ناطق و صامت دگر بار جلوه کرده و تجلی نورانیت کلام وحی در سخنان حضرت امیر مومنان(ع) رخ بنماید. این پژوهش به شیوه توصیفی، تحلیلی و تطبیقی، رابطه بینامتنیت قرآن و خطبه قاصعه نهج البلاغه را در واژگان، ساختار، الهام و چهره های نمایشی بررسی خواهد نمود.

کلیدواژه ها:

قرآن ، نهج البلاغه ، امام علی(ع) ، قاصعه ، بینامتنیت