بررسی اثر افزودن PVA بر الکتروریسی کیتوسان به منظور کاربرد در مهندسی بافت پوست

مقدمه: کیتوسان ماده ای زیست تخریب پذیر دارای خاصیت آنتی باکتریالی است که مهمترین کارکرد آن در ترمیم زخم و سوختگی، جلوگیری از عفونت و رشد باکتری ها در محل آسیب دیده می باشد. با توجه به تقلید ECM بدن و خواص آنتی باکتریالی، از الیاف الکتروریسی شده کیتوسان استفاده های گسترده ای در مهندسی بافت می گردد. اما به دلیل ناکافی بودن خواص مکانیکی این الیاف، نیاز به استفاده از یک پلیمر تقویت کننده با خواص مکانیکی قابل قبول جهت کارکرد بالینی موثر می باشد. برای این منظور معمولا از پلیمرهای مصنوعی با قابلیت الکتروریسی بالا بهره می برند. از جمله این پلیمرها می توان به پلی وینیل الکل (PVA) اشاره کرد که به دلیل غیرسمی بودن، خواص زیست سازگاری و مکانیکی مناسب کاربردهای فراوانی در پزشکی یافت است. روش کار: در این پژوهش محلول کیتوسان با غلظت 4w/v% در حلال اسید استیک 90% و PVA با غلظت 10w/v% در آب دیونیزه به طور جداگانه تهیه و پس از مخلوط شدن با نسبت های 90/10، 70/30، 50/50، 30/70 و 10/90 فرآیند الکتروریسی بر روی آنها انجام شد. تصاویر SEM از ریزساختار نمونه ها تهیه گردید. از میان نسبت های مختلف کیتوسان PVA، نسبت 30/70 انتخاب گردید و برای دست یابی به الیافی یکنواخت و فاقد مهره، پارامترهای فرآیندی دستگاه (ولتاژ و فاصله نوک سوزن تا جمع کننده) تغییر داده شد و بهترین ولتاژ و فاصله با توجه به تصاویر میکروسکوپ الکترونی روبشی تعیین گردید. یافته ها: اضافه کردن PVA به محلول کیتوسان سبب پایدارتر شدن جت تشکیل شده گردیده و قابلیت الکتروریسی در محدوده بیشتری از ولتاژ و فاصله امکان پذیر گردید. تصاویر SEM نشان دادند که با افزایش نسبت PVA، میزان الیاف تشکیل یافته بدون مهره بهبود یافته است. ولتاژ 21kv و فاصله 15cm به عنوان پارامترهای بهینه فرآیند الکتروریسی محلول کیتوسان؛ PVA با نسبت 30:70 تعیین شدند. نتیجه گیری: افزودن پلیمر مصنوعی می توان با بهبود فرآیند الکتروریسی و یکنواختی الیاف تشکیل یافته کاربرد مت الکتروریسی شده کیتوسان را جهت کاربردهای پزشکی ارتقاء دهد.