نقش معماری و عوامل کالبدی محیط آموزشی بر تسهیل یادگیری کودکان

ایجاد روابط معماری بین فضاها، روابط انسانها با یکدیگر را گسترش میدهد. آموزش یک فعالیت اجتماعی است و مرکز کودکان باید خلاق و اجتماعی بودن را تسهیل کند. ساخت یک محیط یادگیری، اولین اقدام آموزشی است. ارتباط با طبیعت، نور، مواد و رنگها، ورود به عرصه آموزشی مهمی را برای کودکان فراهم میکند. هدفی که معماران در برنامه ریزی و طراحی محیط یادگیری کودک باید داشته باشند، رفاه حال و خلاقیت کودک است. چون دوران کودکی آنها، پایه و اساسی برای تکامل بزرگسالان آینده خواهد بود و متاسفانه محیطهای یادگیری کودکان در ایران در فضاهای فاقد فاکتورهای طراحی مناسب، تاسیس میگردند. تحقیقات نشان دادهاند کودکان امروزی زمان زیادی را در مقابل رسانه های الکترونیکی صرف میکنند و تحرک و انعطافپذیری کمی دارند. این امر موجب کاهش خلاقیت و مصرفگرایی آنها خواهد بود. این نوشتار در درجه اول بر مفهوم خلاقیت و طراحی معماری محیطهای یادگیری کودکان تاکید دارد و در مورد تاثیر محیط فیزیکی بر ارتقاء خلاقیت آنها بحث میکند. در این راستا بر اساس روش تحقیق کتابخانه ای رشد، یادگیری و فلسفه آموزش و پرورش در سنین اولیه کودکی را تعریف کرده و عوامل تاثیرگذار در ارتقاء خلاقیت کودک را تشریح میکند و در نهایت نقش معماری فضاهای آموزشی در ارتقاء خلاقیت کودکان مطرح میگردد.توجه به ویژگی های روحی و جسمی کودکان و الگوهای رفتاری آن ها در طراحی محیطهای آموزشی و عوامل کالبدی موجود، می تواند به یادگیری کودکان و بروز استعدادها و در نهایت به رشد و شکوفایی آنها کمک کند از این رو، طراحی مدارس با توجه به نیازهای ویژه کودکان بین 12-6 سال، از اهمیتی ویژه برخوردار است. نتیجه حاصل بیان می کند که عوامل سازنده محیط آموزشی بر تسهیل یادگیری کودکان موثر است و این اثر بخشی به گونه ای است که مجموع این عوامل در کنار یکدیگر شرایطی را فراهم میکنند تا دانش آموزان بتوانند راحت تر بر روی مطالب درسی تمرکز کنند و از طرفی شرایط بهتری را نیز برای معلم به وجود می آورد تا او نیز بتواند مطالب درسی را بهتر به دانش آموزان انتقال دهد؛ از این طریق باعث تسهیل یادگیری برای دانش آموزان می شود.

کلیدواژه ها:

محیط آموزشی ، یادگیری ، روحیات کودکان ، عوامل کالبدی