پیش بینی رضایت از زندگی بر اساس خودمهربانی در بین والدین کودکان طیف اوتیسم شهر مهاباد

تحقیق حاضر با هدف پیش بینی رضایت از زندگی بر اساس خودمهربانی در بین والدین کودکان طیف اوتیسم شهر مهاباد صورت پذیرفته است. پژوهش حاضر پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است. اطلاعات از طریق مقیاس رضایت از زندگی داینر وپاوت (SWLS) (1985) و مقیاس خود شفقت ورزی نف (2003) جمع آوری گردیده است. جامعه آماری در این پژوهش ،والدین کودکان مبتلا به اوتیسم در شهر مهاباد (N =60) بود که به دلیل کم بودن تعداد جامعه آماری،روش نمونه گیری به صورت کل شمار و حجم آن برابر با حجم جامعه در نظر گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون چولگی و کشیدگی برای بررسی نرمال بودن توزیع داده ها و همبستگی پیرسون و رگرسیون خطی چندگانه برای آزمون فرضیه ها استفاده شد. یافته ها نشان داد که متغیر خود مهربانی به گونه ای معنادار می توانند رضایت از زندگی والدین دارای کودکان طیف اوتیسم (p-value≤ 0/05) را پیش بینی نمایند. به طور کلی یافته های این پژوهش نشان داد که خودمهربانی منجر به افزایش رضایت از زندگی والدین کودکان اوتیسم شده است و توجه به این مفهوم از عوامل مهم و کلیدی کیفیت زندگی بوده که نیاز به جدیت بیشتر در توجه به آن هست.

کلیدواژه ها:

رضایت از زندگی ، خود مهربانی ، اوتیسم