بررسی مقایسه ای تهاجم عصبی و عروقی آدنویید سیستیک کارسینوما و موکواپیدرموئید کارسینومای غدد بزاقی با کاربرد مارکرهای S-100، GFAP، NCAM و PECAM-1

مقدمه: موکواپیدرموئید کارسینوما ((MEC و آدنویید سیستیک کارسینوما (AdCC) شایع ترین تومورهای بدخیم غدد بزاقی هستند که رفتار بیولوژیک آنها کاملا مشخص نشده است. از عواملی که در رفتار بیولوژیک این تومورها موثر قلمداد شده است، تهاجم اطراف عصبی و عروقی می باشد. لذا هدف این مطالعه، بررسی تهاجم اطراف عصبی و عروقی AdCC و MEC غدد بزاقی اصلی و فرعی با استفاده از مارکرهای NCAM، S-100، GFAP به عنوان مارکرهای عصبی و PECAM-1 به عنوان مارکر عروقی بود. مواد و روش ها: در این مطالعه مقطعی-توصیفی، 20 نمونه AdCC و 20 نمونه MEC غدد بزاقی که با فرمالین ثابت و در پارافین غوطه ور شده بودند، برای بررسی حضور پروتئین های S-100،GFAP،NCAM و PECAM-1 به روش Biotin-streptavidin novolink polymer، بازیافت آنتی ژنیک و رنگ آمیزی ایمونوهیستوشیمیایی شدند و داده های بدست آمده با استفاده از آزمون آماری مان-ویتنی و دقیق فیشر تحلیل آماری شدند. یافته ها: تمام نمونه های AdCC و MEC به S-100 واکنش داده که بین 1+ تا 4+ متغیر بودند. میزان فراوانی پروتئین S-100 و شدت رنگ پذیری آن در AdCC بیشتر از MEC بود (05/0P<). دو مورد AdCC و 9 مورد MEC واکنش 1+ به GFAP نشان دادند که میزان فراوانی و شدت رنگ پذیری آن در MEC بیشتر از AdCC بود (013/0P=). هیچکدام از نمونه های AdCC و MEC به NCAM و PECAM-1 واکنش نشان ندادند (P=1). نتیجه گیری: باتوجه به حضور پروتئین S-100 و GFAP در AdCC و MEC، احتمالا سلول های میواپی تلیال در هیستوژنز این دو تومور نقش دارند و با توجه به این که تهاجم اطراف عصبی در تومورهای غدد بزاقی به سلول میواپی تلیال نسبت داده شده است، الزاما خصوصیت مزبور نمایانگر پیش آگهی ضعیف تر این تومورها نمی باشد. در نتیجه گیری کلی، با توجه به فقدان بروز مارکر NCAM و PECAM- در AdCC و MEC و سایر یافته ها، به نظر نمی رسید تهاجم اطراف عصبی و عروقی این دو تومور، تفاوت معنی داری داشته باشد.

کلیدواژه ها:

موکواپیدرموئید کارسینوما ، آدنویید سیستیک کارسینوما ، S-100 ، GFAP ، NCAM ، PECAM-1 ، تهاجم اطراف عصبی ، تهاجم عروقی