بررس اثر فلواکستین بر روی مسمومیت ناشی از اوابایین در دهلیز مجزای خوکچه هندی

سابقه و هدف: فلواکستین یک داروی ضد افسردگی از نوع مهارکننده اختصاصی باز جذب سروتونین می باشد. از آن جایی که فلواکستین می تواند اثر برادی کاردی، ضد آریتمی و پرو آریتمی داشته باشد، این مطالعه به منظور تعیین اثر فلواکستین بر روی آریتمی های ناشی از اوابایین در دهلیز مجزای خوکچه هندی انجام گرفت.مواد و روش ها: خوکچه های هندی از هر دو جنس با وزن 600-350 گرم انتخاب شدند. سپس دهلیز قلب آن ها به طور کامل از بطن جدا گردید. 32 دهلیز (16 دهلیز از هر جنس) در چهارگروه: شاهد، فلواکستین، اوابایین و وابایین همراه فلواکستین قرار گرفت. هر دهلیز 20 دقیقه در محلول کرپس تغییر یافته اکسیژنه قرار داده شد، سپس هر کدام از داروها به محیط اضافه و بیست دقیقه بعد تعداد یون های موجود در بافت دهلیز اندازه گیری شد.یافته ها: فلواکستین (16-2 میلی گرم/میلی لیتر) باعث افزایش موقتی نیروی انقباضی (حداکثر 4 دقیقه) شده ولی سرانجام به طور مشخص موجب کاهش نیروی انقباضی و تعداد ضربان های دهلیز مجزا گردید. اوابایین (1/2میکروگرم/میلی لیتر) به تنهایی پس از 1/5 دقیقه باعث بروز آریتمی دهلیز گشت و به طور متوسط پس از 16 دقیقه منجر به مسمومیت کامل، آسیتولی، و وقفه دهلیز شد. با تجویز قلبی فلواکستین (4 میکروگرم/ میلی لیتر) زمان بروز آریتمی به تاخیر افتاده و به دقیقه افزایش یافت (p<0/05). مدت زنده ماندن دهلیز نیز به بیش از 40 دقیقه رسید (p<0/05). اندازه گیری یونی بافت دهلیز نشان داد که اوایابین به تنهایی نیز به طور معنی داری یون سدیم گردید. ولی روی یون پتاسیم و افزایش کلسیم اثر واضحی نشان نداد. فلواکستین به تنهایی را اصلاح و به حد طبیعی بازگرداند.

کلیدواژه ها:

فلواکساتین ، دهلیز مجزای خوکچه هندی ، کروتوتروپیسم ، اینوتروپیسم ، مهار کننده اختصاصی ، باز جذب سروتونین