بررسی و تحلیل انسان محوری در شاهنامه فردوسی

در این مقاله انسان محوری را در شاهنامه بررسی می کنیم. شاهنامه یکی از متون کلاسیک حماسی است که پهلوانان و شخصیت های حماسی زیادی را در خود پرورانده است. انسان محوری یکی از ارکان اومانیست است که در این مقاله نیز از منظر اصالت بشر سارتر داستان ها و شخصیت های شاهنامه را تحلیل می کنیم که این داستان ها شامل: رستم و سهراب، زال و رودابه، رستم و اسفندیار و داستان پدرکشی ضحاک و اهریمن صفتی افراسیاب است. شاهنامه را به سه بخش اساطیری (از روزگار کیومرث تا پادشاهی فریدون)، پهلوانی (از خیزش کاوه آهنگر تا کشته شدن رستم و فرمانروایی بهمن پسر اسفندیار) و تاریخی (از پادشاهی بهمن و پیدایش اسکندر تا گشودن ایران به دست اعراب) تقسیم بندی می کنند که در همه این داستان های اساطیری، قهرمانان با چالش هایی روبه رو می شوند و این شخصیت ها بر سر دو راهی هایی قرار میگیرند که مجبور به انتخاب می شوند و این موضوع شخصیت ها را دچار دلهره می کند و انتخاب و دلهره از عناصر اصلی، اصالت بشر سارتر است.

کلیدواژه ها:

شاهنامه ، فردوسی ، سارتر ، انسان محوری ، اومانیسم