بررسی تاثیر سطوح مختلف جلبک اسپیرولینا پلاتنسیس بر برخی صفات تولیدی و تولید مثلی در زنبور عسل (Apis Mellifera)

زنبورعسل برای ادامه حیات، فعالیت و رشد و نمو نیاز به کربوهیدرات ها، پروتئین ها، چربی ها، ویتامین ها، و مواد معدنی دارند. نیاز کلنی و هریک از زنبور ها به پروتئین، به ارزش غذایی پروتئینی و منشا ان بستگی دارد . زنبوران عسل از این مواد بیشتر در ساختمان ماهیچه ها، غدد وترشحات آنها، و بافت های دیگر استفاده می کنند. میزان پروتئین در هنگام تولد به وجود مواد غذایی از خارج از کندو و فصل پرستاری بستگیدارد. در این آزمایش اثر تغذیه جابک اسپیرولینا پلاتنسیس بر افزایش جمعیت کلنی و افزایش تولید عسل کلنی های زنبورعسل مورد بررسیقرار گرفت، به همین منظور آزمایشی در قالب طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار و چهار تکرار انجام گرفت. در این آزمایش کلنی های استفادهشده از نظر جمعیت و ملکه همسن خواهری، یکسان سازی شدند. تیمارهای آزمایشی شامل گروه شاهد (تغذیه با شربت شکر) و شربت شکرمکمل سازی شده با سه سطح از جلبک اسپیرولینا پلاتنسیس (1gr؛ 2 و 3) بودند. این آزمایش در مرداد ماه (زمان کمبود گرده) انجام گرفت.در این آزمایش کلنی ها 15 بار(هر سه روز یکبار) و هر بار با یک لیتر شربت شکر تغذیه شدند. داده های جمع آوری شده با استفاده از نرمافزار SAS مورد تجزیه و تحلیل آماری قرار گرفتند. نتایج حاصل از آنالیز آماری نشان میدهد که بین تیمارها (سطوح مختلف جلبکاسپیرولینا پلاتنسیس) از نظر افزایش جمعیت و تولید عسل تفاوت معنی داری وجود دارد (p=0/05). بیشترین میزان افزایش جمعیت مربوط بهتیمار 3 گرم جلیک اسپیرولین (6/5 قاب) میباشد و کمترین میزان افزایش جمعیت مربوط به تیمار شاهد (4/5 قاب) بود. بیشترین مقدار تولید عسل مربوط به تیمار 2 گرم اسپیرولینا (7/465) و 3 گرم اسپیرولینا (7/687) می باشد که از نظر آماری اختلاف معنی داری بین آنها وجود ندارد و کمترین مقدار را تیمار شاهد (فاقد اسپیرولینا) و تیمار 1 گرم اسپیرولینا را دارند. لذا از نتایج فوق می توان 2 گرم اسپیرولینا را برایافزایش جمعیت و تولید عسل در مواقع کمبود گرده در شربت شکر توصیه کرد.

کلیدواژه ها:

زنبورعسل ، افزایش جمعیت ، افزایش تولید ، اسپیرولینا پلاتنسیس