تعیین رابطه گرانبارى شغلى و فشارشغلى با تمایل به ترک خدمت در کارکنان ستادى دانشگاه علوم پزشکى اصفهان

نقش نیروی انسانی دانشگاه های علوم پزشکی کشور با توجه به تاثیر آنها در پرورش منابع انسانی در بخش بهداشت و درمان، همچنین نقش کلیدی آنها در حفظ و توسعه سلامت جامعه بسیار حائز اهمیت است. کمیت و کیفیت منابع انسانی از عوامل مهم تاثیرگذار بر سرعت و هزینه ارائه خدمات و کیفیت خدمات بهداشتی و سلامتی به شمار می رود(رنگریز و موسوی، 1393). دانشگاه های علوم پزشکی کشور با دارا بودن تعداد زیادی نیروی انسانی در زمینه ها و رشته های مختلف از سازمان هایی هستند که جذب و بکارگیری منابع انسانی را بصورت مداوم جهت خدمت به همنوعان و گسترش و اعتلای سطح سلامت جامعه در دستور کار دارند و اینمهم از طریق شناسایی و بکارگیری منابع انسانی کارآمد و شایسته امکانپذیر است(هاشمی و گرشاد، 1391 ). می توان گفت رشد و توسعه هر جامعه به عملکرد کارآمد و مطلوب سازمان ها و نهادها و به تبع آن عملکرد کارآمد و مطلوب افراد شاغل در این نهادها و سازمانها وابسته است. افرادی که نتوانند با فرآیندهای درون سازمانی انطباق پیدا کنند، نمی توانند وظایف خود را به خوبی انجام دهند(کسانیا 1 ، 2012 ). یکی از عوامل تاثیرگذار بر کمیت و کیفیت منابع انسانی گرانباری شغلی است. گرانباری شغلی بر ادراک از اینکه آیا تراکم کاری در شغل وجود دارد یا نه و همچنین بر ادراک از فشار موجود برای تکمیل کار، و به طور کلی فضا و دسترس پذیری به منابع موجود اشاره می کند(خدابخش و کیانی، 1393 ). ایپولیتو، هینز و کوردوا ( 2010 ) مطرح کردند که گرانباری شغلی اصطلاحا و اساسا حجم بالایی کار است که ناشی از کارهایی بیش از مرز و ظرفیت فرد می باشد، به طوری که شخص باید میزان زیادی کار را در یک دوره معین تکمیل کند و یا زمان طواینی باید کار کند که فرد قادر به تحمل آن نیست.