نقش نوشهرگرایی در بستر سازی اجرای پروژه های محرک توسعه در بازآفرینی بافت فرسوده شهری مطالعه موردی : بافت فرسوده شهر دولت آباد برخوار

بافت فرسوده شهری یکی از مسائل و مشکلات مهم غالب شهرهای ایران می باشد. این بافت ها بدلیل اینکه در برابر بلایای طبیعی، آسیب پذیر و همچنین رکودو ناکارآمدی فعالیتی و اقتصادی، مشکلات دسترسی و دیگر معضلات فرهنگی و اجتماعی دارند از جمله مهمترین چالش هایی است که برنامه ریزان و مدیران شهری را وادار به مداخله در این بافت ها کرده است. نوشهرگرایی به عنوان یک رویکرد جدید طراحی و برنامه ریزی شهری به عنوان یکی از رهیافت های مداخله در بازآفرینی بافت های فرسوده شهری می باشد. در این راستا پژوهش حاضر تلاش دارد با استفاده از رویکرد نوشهرگرایی، بستر سازی برای اجرای پروژه های محرک توسعه رادنبال می کند. جهت رسیدن به این هدف ابتدا محدوده بافت فرسوده شهر دولت آباد مورد بررسی قرار گرفت، سپس جهت گردآوری داده های مورد نیاز تعداد ۳۵۰ پرسشنامه در بین مردم و ۳۰ پرسشنامه بین کارشناسان مربوطه در این محدوده توزیع گردید. روش تحقیق به کار گرفته شده در این پژوهش ترکیبی است که مبتنی بر دو روش تحلیلی- توصیفی و پیمایشی می باشد. در بخشمطالعات اسنادی سعی بر مرور مستندات مهم و برجسته در حیطه بافت فرسوده و محرک های توسعه بوده است و تک نمونه T در روش پیمایشی با توزیع پرسشنامه در راستای اهداف تحقیق، به تحلیل اطلاعات به دست آمده با استفاده ار آزمون پرداخته شده است. نتایج حاصل از ای ، ضریب همبستگی پیرسون به وسیله نرم افرار SPSS۲۲ پرداخته شده است. نتایج حاصل از پژوهش نشان می دهد که با توجه به اینکه ابعاد محرک توسعه شامل اجتماعی فرهنگی،اقتصادی، کالبدی فضایی و زیست محیطی می باشد و ازطرفی این ابعاد در شاخص های دهگانه رویکرد نوشهرگرایی مستتر می باشد به نظر می رسد رویکرد نوشهرگرایی بستر سازی بهتر و سریعتر جهت اجرای پروژه های محرک توسعه در بازآفرینی پایدار بافت فرسوده شهری دارد.

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، نوشهرگرایی ، بافت فرسوده ، دولت آباد برخوار