ارتقای توانایی طراحی معماری مبتنی بر یادگیری طراحانه سازه های نوین

یادگیری هدفمند و کاربردی سازه، به عنوان یکی از ارکان فرایند طراحی معماری، دارای اهمیت بسزایی است. آموزشفعلی سازه در دانشکده های معماری بر پایه مباحث نظری، فرمول های ریاضی و سخنرانی محور است. در نتیجه باعثناتوانی دانشجویان برای به کارگیری مفاهیم عملی و تحلیل های فرمی سازه ای در طراحی معماری می شود. آموزشموثر و کاربردی سازه ها بخش مهمی از فرایند آموزش در همه مقاطع تحصیلی رشته معماری است. برای دستیابیبه این مسیله مهم، آموزش هدفمند درس سازه های نو و به کارگیری موثر و کارآمد در فرایند طراحی برای افزایشمهارت توانایی در دانشکده های معماری ضروری به نظر می رسد. هدف این تحقیق، تبیین راهکار آموزشی کارآمددر جهت ارتقای توانایی طراحی معماری مبتنی بر یادگیری طراحانه و تکنولوژی های نوین سازه ای است. این راهکارعلمی، برآیند دوجانبه توسعه توان طراحی و اتخاذ رو کیرد سازنده گرایی در یادگیری تعامل گرای دانشجویان معماریاست. در همین راستا این پژوهش با هدف بررسی میزان اثرگذاری همزمانی و هم مکانی در یکپارچگی سازه هاینوین و توانایی طراحی معماری دانشجویان شکل گرفته است. روش تحقیق ترکیبی متوالی بر اساس راهبرد شبهآزمایشی، مبنای این پژوهش است. آزمون پژوهش در دو مرحله پیش آزمون (پایلوت) و پس آزمون (اصلی) در کارگاهطراحی معماری به عنوان محیط یادگیری سازنده گرای تعاملی انجام گرفت. جامعه آماری تحقیق از دانشجویان ترمسوم کارشناسی ارشد معماری دانشگاه آزاد همدان در سه گروه 15 نفری است که یک گروه، اصلی و دو گروه دیگربه عنوان گواه (شاهد) انتخاب شدند. داده های پژوهش بر مبنای مولفه های اصلی تحقیق و آزمون های متوالی و برپایه ملاک های داوری گردآوری شده و تحلیل داوری، مورد سنجش و ارزیابی نهایی قرار گرفت. یافته های پژوهشنشان می دهد یادگیری همزمان سازه های نوین در مکان مشترک آتلیه طراحی به صورت عملی، می تواند باعث ارتقایمولفه های اصلی توانایی طراحی گردد.

کلیدواژه ها:

توانایی طراحی ، یادگیری طراحانه ، هم زمانی و هم مکانی ، سازه های نوین ، آموزش معماری