اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر پریشانی روانی و ناگویی هیجانی در مراقبین بیماران اسکیزوفرن

پژوهش حاضر با هدف اثربخشی درمان مبتنی بر شفقت بر پریشانی روانی و ناگویی هیجانی در مراقبین بیماران اسکیزوفرن انجام شد. مطالعه حاضر از نوع نیمه آزمایشی است که در آن از طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه آزمایش و گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر مادران دارای بیمار اسکیزوفرن در شهر رشت بود. به منظور انجام این پژوهش، از بین مراجعه کنندگان ابتدا به شیوه نمونه گیری هدفمند تعداد ۴۰ نفر که ملاک های ورود به مطالعه حاضر را داشتند، انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل و هر گروه به تعداد ۲۰ نفر جایگزین شدند. ابزار گردآوری داده ها پرسشنامه ناگویی هیجانی تورنتو (الکسی تایما- Tas ) (۱۹۸۶) و پرسشنامه پریشانی روانی سیمون و گاهر (۲۰۰۵) بود. محتوای درمان متمرکز بر شفقت به مدت ۸ جلسه (هر جلسه ۹۰ دقیقه) برای گروه آزمایش اجرا شد و اعضای گروه کنترل در لیست انتظار قرار داده شدند. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس نشان داد: رویکرد مبتنی بر درمان شفقت به طور معناداری باعث کاهش ناگویی هیجانی و پریشانی روانی مراقبان بیماران اسکیزوفرنیا شد (P≤۰/۰۱). نتایج بر اهمیت کاربرد درمان مبتنی بر شفقت در کاهش ناگویی هیجانی و پریشانی روانی مراقبان بیماران روانی تاکید دارد.

کلیدواژه ها:

درمان مبتنی بر شفقت ، ناگویی هیجانی ، پریشانی روانی. مراقبان بیماران اسکیزوفرنیا.