بررسی نقش فضاهای بینابینی مدارس در جهت ارتقای سطح انگیزه یادگیری به وسیله مدل ساختاری (مطالعه موردی مدارس ابتدایی دو دوره ای در شهر رشت)

در راستا ی ارتقاء کیفیتی، ارائه راهکارهای در طراحی فضاهای داخلی مدارس ، این پژوهش در پی پاسخ به این پرسش هست کهویژگی های فضااها ی غیررسمی که موجب رضایتمندی، افزایش انگیزه یادگیری و ارتقاء مهارتهای فردی و اجتماعی دانش آموزانمی شوند، کدم اند؟ بنابراین تحقیق حاضر پس از گردآوری اطلاعات کتابخانه ای به تهیه و آنالیز پرسشنامه هایی پرداخته است. ازپرسشنامه ای بسته، در بین ۴ مدرسه ناحیه ۱ رشت استفاده شده است و از نظرات مربیان و کودکان در جهت ارائه الگوی نهایی بهرهگرفته شده ، درنهایت نتایج توسط مدل ساختاری تحلیل شده است. برای بررسی برازش مدل اندازه گیری از سه معیار پایایی شاخص،روایی همگرا و روایی واگرا نیز استفاده گردیده است. نتایج به دست آمده از مقدار ضریب AVE در مدل اندازه گیری مدل ساختارینشان می دهد که مولفه انعطاف پذیری با مقدار ۰/۶۱۳، بیشترین امتیاز را بر انگیزه حق انتخاب دارد در مولفه شفافیت و خوانایی به ترتیب با مقدار ۰/۷۰۱ و ۰/۶۹۷ بیشترین امتیاز بر انگیزه مشارکت و همکاری داده شده و مولفه وحدت فضایی با مقدار ۰/۷۰۱ بی اتر ین امتیاز را بر انگیزه کنترل به د ست آورده است ؛ که این امتیازها نشان می دهد که اگر طراحی محیط های آموزشی بر اساسمولفه های معماری "انعطاف پذیری، شفافیت، خوانایی، وحدت و انسجام فضایی"صورت بگیرد می تواند در ایجاد انگیزه های یادگیریدانش آموزان همچون چالش، کنجکاوی، حق انتخاب، کنترل، همکاری و مشارکت بسیار تاثیرگذار باشند.

کلیدواژه ها:

انگیزه ، فضای آموزشی ، یادگیری ، فضای بینابینی