معیارهای موثر بر اجتماع پذیری فضاهای باز مجتمع های مسکونی معاصر با ×تکیه بر مفهوم پایداری اجتماعی

مسکن چیزی بیش از یک سرپناه صرفا فیزیکی است و معمولا بازگوکنندهی شرایط اجتماعی، زیباشناسی،فرهنگی و اقتصادی حاکم بر جامعه در دوره مربوط به خود است. از سویی دیگر در کشورهای جهان سوم، ورود و پذیرش بسیاری از پدیده های جدید مانند آپارتمان، سریعتر از آن صورت می گیرد که جامعه بتواند آداب و عادات سنتی خود را پشت سر گذاشته و با فرهنگ و کاربرد آنها هماهنگ شود، که این مسیله باعث میگردد انسان روز به روز با بستر و محیط پیرامون خود بیگانه شده که این بیگانگی در مجتمع های مسکونی به علت طیف اجتماعی متنوع و نیز نارضایتی های بیشتر اجتماعی پررنگ تر شده است و در واقع این فضاها به جای آنکه مردم را به مکث وحضورو برقراری مراودات اجتماعی دعوت کنند، آنها را به فرار تشویق میکنند که نتایج آن مرده بودن و عدم استفاده از فضاهای باز توسط ساکنان میباشد. این تحقیق با مطالعات جامع و با استفاده از روش توصیفی - تحلیلی با پرداختن به رویکرد پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی، درصدد کشف معیارهای موثر بر افزایش تعاملات اجتماعی در مجتمع های مسکونی باتوجه به نیازهای ساکنان می باشد، که براساس ادبیات موجود، معیارهای سرزندگی، آسایش و آرامش، تنوع و گوناگونی اجتماعی، به عنوان موثرترین معیارجهت ارتقای تعاملات اجتماعی استخراج گردید و در نهایت راهکارهایی در جهت ارتقای تعاملات اجتماعی در مجتمعهای مسکونی ارایه می شود.

کلیدواژه ها:

مسکن ، نیازهای انسان ، تعاملات اجتماعی ، مجتمع مسکونی