بررسی و نگرشی دوباره بر بافت های فرسوده در ایران

امروزه بافتهای فرسوده به یکی از چالشهای بزرگ پیش روی مدیران شهری تبدیل شده که علاوه بر پیچیدگی های ذاتی خود، به سبب تداخل گسترده با زندگی روزمره ساکنان این نواحی، در صورت عدم برقراری ارتباط صحیح در راستای مشارکت با آنها مقاومتهای مردمی را در برابر اجرای طرح به دنبال دارد. بافتهای تاریخی و فرسوده شهری یکی از بلوکهای حایز اهمیت و مهم هر شهر به شمار میرود که گسترده وسیعی از شهر را به صورت لکهای و یکپارچه به خود اختصاص داده و جمعیت نسبتا زیادی در آنها سکونت دارد. از این رو مطالعه معضلات و آسیبهای موجود در این مناطق که عمدتا اقشار کم درآمد و مهاجرین را در بر میگیرد، از اهمیت و ضرورت بالایی برخوردار است، زیرا این قبیل معضلات و مشکلات در درازمدت میتواند برای مدیریت شهری، ایجاد هزینه کرده و مشکلات بیشتری را پدید آورد که نهایتا منجر به ایجاد فضاهای فاقد امنیت کافی و ناامن گردد. بخشی از این اتفاقات به دلیل تخریب و ساخت و سازهای غیر اصولی در بافتهای تاریخی و فرسوده شهری پدید میآید که شرایط را برای زندگی افراد با مخاطراتی همراه میسازد. بافت فرسوده شهری به عرصههایی از محدوده قانونی شهرها اطلاق میگردد که به دلیل فرسودگی کالبدی و برخوردار نبودن از خدمات شهری آسیب پذیر شدهاند و ارزش مکانی، محیطی و اقتصادی نازلی دارند . به همین منظور، ضرورت دستیابی به شاخصهای شهر سالم در راستای افزایش کیفیت محیط فضای شهری بافت فرسوده در این تحقیق مورد بررسی قرار گرفته است. برای رسیدن به این هدف، مبانی نظری بافت فرسوده و رشد هوشمند به صورت مستقل بررسی شده و سپس در یک جمع بندی و مقایسه تطبیقی میزان انطباق انواع روش های مداخله در بافتهای شهری با اصول رشد هوشمند، روشی که بیشترین انطباق را دارد به عنوان رشد مطلوب مداخله در بافتهای فرسوده در راستای اهداف رشد هوشمند انتخاب میگردد. نتایج نشان میدهد در مداخلاتی که تاکنون به منظور نوسازی یا بازسازی بافتهای فرسوده شهری در تهران و سایر شهرهای کشور به عمل آمده است، مسئولین امر بیشتر به دنبال کسب رضایت مردم برای اجرای بیدردسر برنامهها و شرکت دادن آنها در سود حاصله بودهاند ومردم هیچ گونه مشارکت در تهیه و اجرای آن نداشتند

کلیدواژه ها:

بافت های فرسوده ، مشارکت مردمی ، بهسازی ، نوسازی