تحلیل و ارزیابی سطح پایداری اجتماعی در شهر نوشهر

پایداری اجتماعی مفهومی است کیفی که دربرگیرنده دامنه گسترده ای از مفاهیم همچون توسعه اجتماعی،  سرمایه اجتماعی،  مشارکت، تعلق،  برابری و... است.  هدف اصلی این پژوهش، شناخت و ارزیابی مولفه های سازنده پایداری اجتماعی و کم  و کیف آن در  شهر  نوشهر است. جامعه آماری تحقیق،  شهروندان بالای ۲۰ سال شهر  نوشهر (برابر با ۳۳۶۳۵ نفر) و  حجم  نمونه  نیز  برابر  با ۳۸۰ نفر است که جهت کیفیت  بالاتر تعداد  نمونه تا ۴۰۰  نمونه افزایش یافت.  روش شناسی تحقیق، پیمایشی - تحلیلی است  و  روش تجزیه و تحلیل داده­ها  نیز  بر اساس روش های آماری توصیفی  و استنباطی،  روش تحلیل عاملی اکتشافی و استفاده از مدل های کمی است. یافته های تحقیق نشان می دهند که مهم ترین مولفه های  سازنده پایداری اجتماعی  در  شهر  نوشهر عبارتند از احساس تعلق مکانی، هم­بستگی  و انسجام اجتماعی،  دسترسی به امکانات (عدالت اجتماعی) و احساس امنیت اجتماعی که در مجموع این عامل ها حدود ۵۵ درصد کل  واریانس مربوط  به متغیر پنهان تحقیق،  یعنی پایداری اجتماعی را تبیین می کنند. از این میان عامل نخست ۹۹/۱۵ درصد،  عامل دوم ۶/۱۵ درصد،  عامل سوم ۹/۱۲ درصد و عامل چهارم ۶۵/۹ درصد واریانس داده ها را تبیین می کنند. ارزیابی سطح پایداری اجتماعی از طریق ساخت شاخص تجمعی نیز گویای آن است که میانگین امتیاز پایداری اجتماعی به دست آمده  برای شهر نوشهر برابر با ۶۹۲/۲ است که نسبت به میانه  نظری تحقیق (عدد ۳) پایین تر بوده  و گویای  وضعیت نه چندان مناسب شهر نوشهر به لحاظ شاخص های پایداری اجتماعی است؛ همچنین تحلیل ها نشان می دهند بین شرایط محیط کالبدی شهر/ محله و بهزیستی ذهنی، شرایط اقتصادی، نوع تصرف واحد مسکونی، مساحت زمین مسکونی، سطح درآمد و جنسیت شهروندان با سطح پایداری اجتماعی آن ها رابطه معنی داری وجود دارد و در سوی دیگر متغیر های زمینه ای چون سن، سطح تحصیلات، سابقه سکونت در شهر و مهاجر بودن/ نبودن رابطه معنی داری با سطح پایداری اجتماعی شهر نوشهر ندارند.

کلیدواژه ها:

پایداری شهری ، پایداری اجتماعی ، ارزیابی ، تحلیل عاملی ، شاخص تجمعی ، نوشهر