بررسی تاثیر آموزش های جنسی مبتنی بر آموزه های دینی بر سازگاری زناشویی زنان متاهل
سال انتشار: 1392
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: فارسی
مشاهده: 59
فایل این مقاله در 10 صفحه با فرمت PDF قابل دریافت می باشد
- صدور گواهی نمایه سازی
- من نویسنده این مقاله هستم
استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:
شناسه ملی سند علمی:
JR_IJOGI-16-84_002
تاریخ نمایه سازی: 28 مرداد 1402
چکیده مقاله:
مقدمه: سازگاری زناشویی، پایه و اساس زندگی مشترک است. دو مورد از مهمترین عوامل موثر بر آن، رضایت جنسی و اعتقادات مذهبی می باشد. دین و مذهب نیز به نقش آموزش های جنسی تاکید ورزیده است، لذا مطالعه حاضر با هدف توام ساختن آموزش های جنسی با آموزه های دینی مرتبط با آن و بررسی تاثیر آن بر سازگاری زناشویی زنان متاهل انجام شد. روش کار: این مطالعه نیمه تجربی یک گروهه با پیش آزمون و پس آزمون در سال ۱۳۹۱ بر روی ۳۰ زن متاهل مراجعه کننده به دو مرکز بهداشتی - درمانی شهر مشهد انجام شد. واحدهای پژوهش به مدت ۶ هفته در کلاس های آموزشی شرکت کردند. ابزار گردآوری داده ها در این مطالعه شامل: فرم مشخصات فردی، پرسشنامه سازگاری زناشویی اسپانیر و مقیاس شاخص عملکرد جنسی زنان بود. تجزیه و تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار آماری SPSS (نسخه ۵/۱۱) و آزمون های تی زوجی و ضریب همبستگی انجام شد. میزان p کمتر از ۰۵/۰ معنی دار در نظر گرفته شد. یافته ها: میانگین سن زنان ۲/۷±۹/۳۳ سال و میانگین مدت ازدواج آنان ۸/۶±۱/۱۳ سال بود. اکثر زنان خانه دار بوده و درآمد در حد کفاف داشتند. پس از آموزش،نمره کل سازگاری زناشویی از ۵۱/۱۹±۱۲/۹۴ به ۵/۱۶±۶۱/۱۰۲ ارتقاء یافت (۰۰۲/۰=p) و در خرده مقیاس های توافق (۰۰۲/۰=p) و تجلی ابراز احساسات (۰۱/۰=p) تفاوت آماری معنی داری مشاهده شد. نتیجه گیری: آموزش های جنسی توام با آموزه های دینی می تواند باعث افزایش سازگاری زناشویی کلی، توافق و تجلی عواطف در زندگی زناشویی شود.
کلیدواژه ها:
نویسندگان
صدیقه یوسف زاده
مربی گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
فاطمه نامنی
دانشجوی کارشناسی ارشد مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
ناهید گلمکانی
مربی گروه مامایی، دانشکده پرستاری و مامایی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مونا نجف نجفی
دستیار تخصصی پزشکی اجتماعی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مهدی ابراهیمی
دانشیار گروه معارف اسلامی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مرتضی مدرس غروی
استادیار گروه روانشناسی بالینی، مرکز تحقیقات روانپزشکی و علوم رفتاری، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران.
مراجع و منابع این مقاله:
لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این مقاله را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود مقاله لینک شده اند :