تداوم هویت باغ ایرانی در منظر شهری

در دوره ی هخامنشیان و پس از آن در سرتاسر سرزمین ایران، تعداد بیشماری باغ های بزرگ و باشکوه وجود داشته، چنان که گزنفسون چندین بار به آن ها اشاره نموده است .این باغات جدا از منظر طبیعی ،دارای منظرفرهنگی و معماری ایرانی می باشند. باغ های ایرانی از منظر طبیعی، موجب زیباسازی محیط شهری و از منظر تاریخی و فرهنگی، موجب احیا هویت و فرهنگ ایرانی می باشد و با ترکیب عناصر جاندار طبیعی و بی جان عناصر انسان ساخت، جلوه بسیار زیبایی برای محیط شهری ایجاد می کند که نتیجه ی آن سرزندگی است . با گذشت زمان و فرسایش باغ ها، رابطه بین باغ های تاریخی و منظر شهری گسسته شده است . در ایران هنوز به اهمیت ساختاری باغ های تاریخی و مرمت آن ها پرداخته نشده است . این در حالی است که مرمت باغ در بسیاری از کشورهای جهان به مراحل عملی رسیده و پشتوانه علمی بسیاری از گردهمایی های بین المللی است . باغ های تاریخی در فضای شهری، با اتکا به عناصر و ارزش های فرهنگی - تاریخی، پایدار و ماندگار می شود . اصلی ترینعامل شکل دهی به فضای شهر و منظر آن، مجموعه ای عناصر برگزیده طبیعی تاریخی می باشند. نوشته حاضر درصدد است بر پایه ی مطالعات تاریخی و بررسی اسناد و مدارک و مستندات و روش توصیفی و تحلیلی، با بررسی اهمیت باغ های تاریخی در انتظام بخشی فضاهای شهری، شناختی از عناصر هویت بخش آن ها در جهت حفظ هویت شهر به دست آورد

کلیدواژه ها:

عناصر باغ ایرانی ، منظر شهری ، هویت ، عوامل طبیعی