مکانیابی مراکز امدادی بر اساس نقاط حادثه خیز جاده ها با استفاده از روش AHP (مطالعه موردی جاده تبریز- اهر)

یکی از نتایج نامطلوب و اجتناب ناپذیر سیستم حمل و نقل، تصادفات ترافیکی است. کاهش تصادفات ترافیکی به عنوان یکی از اولویت هاو معیارهای تصمیم گیری در عرصه ی حمل و نقل مورد توجه می باشد. به همین دلیل در ایران ضرورت پرداختن به مسایل ایمنی انکارناپذیر به نظر می رسد. مکان یابی و احداث پایگاه های امداد جاده ای یکی از اصول اولیه ایمن سازی جاده هاست. این پژوهش برآن است، با پیشنهاد یک راهکارهای مناسب برای مکانیابی مراکز امداد و نجات بر اساس نقاط پر حادثه گام موثری در شناسایی این مکان ها در محور مورد مطالعه برداشته تا در پی آن زمینه برای ارایه راهکارهایی برای کاهش تلفات جاده ای موجود فراهم آید. جهت نیل به این مهم، ابتدا به انتخاب شاخصه های مکان یابی احداث مراکز امداد جاده ای پرداخته شده است. پس از انتخاب معیارها، به تهیه لایه هر یک از این لایه ها پرداخت می شود. ارزش و اهمیت هر یک از لایه ها با استفاده از روش AHP تعیین می گردد. جهت استانداردسازی لایه ها، از روش Fuzzy Membership استفاده گردیده است و در نهایت با استفاده از روش جمعی وزن دهی ساده، لایه ها روی هم گذارده و مکان های مناسب جهت احداث مراکز امداد جاده ای مشخص می گردد. پس از روی هم گذاری لایه مراکز امداد جاده ای موجود، مشخصمی گردد که از مکان یابی مناسبی برخوردار نمی باشد و نیازمند تجدید نظر در مکان مراکز امداد جاده ای می باشد.

کلیدواژه ها:

مراکز امداد جاده ای ، روش AHP ، مکانیابی ، شبکه حمل و نقل جاده ای ، سیستم های اطلاعات جغرافیایی